Geen certificaat, toch succes
Ijsselstein - 29/30-nov-2025 - Als zeer gewaardeerde expeditie-medewerker mag je eens in de vijf jaar op herhaling: de officiële “Ja hoor, ik weet nog steeds hoe een heftruck werkt”-cursus. Daar zie je dan video’s waarin een pallet net iets te hoog wordt opgetild (zwaartekracht blijft winnen), of waarin stellingen omvallen alsof iemand Domino Day nieuw leven in wil blazen. Daarna volgt de praktijk: één pallet eruit, rondje rijden, pallet erin, geen blijvend letsel — hoppaaa, weer vijf jaar verzekerd.
De werkgever van Olav is echter van het betrokken soort. Zó betrokken dat er eerst wordt gebeld met de mahjong-verslaafde zelf om een geschikte cursusdatum te vinden. De rest van het bedrijf mag zich daaraan aanpassen. Alleen… soms gaat het mis.
Zoals die ene maandagochtend, toen de personeelsfunctionaris met de agenda onder de arm naar de expeditie liep. Zaterdag 29 november, geheel blanco. Perfecte cursusdag, dacht men.
Twee weken later plofte de uitnodiging voor het Oranda Sai Kou-toernooi op de mailbox: twee dagen riichi, precies op 29 en 30 november. En daar was het — het recept voor een slecht humeur.
De agenda van de Nederlandse Mahjongbond en die van Olav/Jacqueline bleken, diplomatiek gezegd, niet helemaal synchroon te lopen. Conclusie: Jacq wel, Olav niet. En Olav, sportief als altijd, berustte. Ach, zijn vorige wedstrijden waren toch al niet om over naar huis te schrijven.
Maar toen, op vrijdag 28 november, stormt de personeelsfunctionaris opeens binnen:
“Olav, de cursus morgen gaat niet door, de instructeur is ziek.” Op het gezicht van Sommers vochten frustratie en hoop om voorrang. Hij greep direct zijn telefoon… en jawel: er was een afmelding. Olav mocht tóch deelnemen aan het Oranda! Hoera!
Van reserve–deelnemer naar bijna-winnaar
Zonder hoge verwachtingen, maar al dolblij dat hij er überhaupt bij was, begon Olav aan dag één. En dat viel helemaal niet tegen: drie tafelwinsten, plus een derde en vierde plek.
Resultaat: 9e plaats na dag één.
Dag twee ging vrolijk verder: een tweede en derde plek hielden hem stabiel in de top 10.
Maar toen kwam ronde acht.
Een immense score katapulteerde hem ineens naar plek drie.
In de laatste ronde zat hij bovendien aan tafel bij de nummer vier — extra spanning dus.
De partij begon wat stroef, maar toen “de grote organisator” op Oost even 18.000 punten van zijn directe concurrent pakte, daalde er een weldadige rust neer op Oofie.
Met een paar keurige mahjongs en winst van het laatste potje als toetje was het tijd voor het Grote Rekenwerk.
De nummer één had een gigantische uitglijder gemaakt.
De nummer twee kwam ook niet ongeschonden uit de strijd.
De presentator maakte het nóg spannender: verschillen minimaal…
En dan eindelijk:
Olav eindigt tweede!
Slechts 2.500 punten voor op nummer drie en 1.700 achter de winnaar.
Natuurlijk werden meteen alle foute beslissingen en gemiste kansen herbeleefd — maar ook de momenten waarop het geluk hem vriendelijk toelachte. Uiteindelijk was de conclusie helder:
Tweede worden op een toernooi waar je eigenlijk niet aan zou deelnemen, is pure winst.
En Jacqueline?
Die was zó verbaasd dat haar schatje ineens tóch opdook, dat er van haar eigen spel niet veel meer terechtkwam.
Haar 31e plek (van de 40) spreekt boekdelen.
Maar hé — als reserve-scheidsrechter was ze een groot succes.