De mahjong-abdicatie: Hoe Nederland eindelijk revanche nam op Wilhelm II
Edewecht, 10-mei-2025 - Even terug in de tijd. We schrijven november 1918. De ooit zo machtige Wilhelm II – Keizer van Duitsland, Koning van Pruisen en zelfverklaard zonnekoning van het Europese toneel – werd vriendelijk doch dringend verzocht zijn troon te verlaten. Niet door zijn volk, dat na vier jaar loopgraven wel wat beters te doen had dan naar keizerlijke toespraken luisteren, maar door de geallieerden. Vooral de Amerikanen zagen liever een Duitsland zonder kroon dan met. En tja, als je vrede wilt, dan moet er iemand vallen. Spoiler: het werd Wilhelm.
Als troostprijs mocht de arme stakker uitwijken naar het neutrale Nederland – de historische vuilnisbelt voor uitgerangeerde vorsten met heimwee en tijd over.
Fast forward: 107 jaar, een Tweede Wereldoorlog met 80 herdenkingen en een halve finale voetbal in Hamburg later (1988, weet u nog?), is de sfeer tussen Nederland en Duitsland zowaar innig te noemen. Waar ooit haat en nijd bloeiden, zijn nu wederzijds respect en warme knuffels de norm. Zo warm zelfs, dat men besloot om deze vriendschap jaarlijks met dobbelstenen en draken te bezegelen: het Deutsch-Niederländischen Freundschaftsturnier Mahjong.
Afgelopen weekend was het weer raak. In het idyllische Edewecht, waar de tijd stil lijkt te staan en het bier nooit opraakt, streden zes dappere Nederlanders tegen twaalf goedgemutste Duitsers. “Vriendschap” stond centraal, al moet gezegd dat drie Duitsers bij loting strategisch naar Team Oranje verhuisden — diplomatieke annexatie noemen we dat tegenwoordig. Resultaat: een zinderende 109-99 overwinning voor Nederland. Schadefreude, maar dan in tableauvorm.
De setting was zoals altijd typerend voor de warme banden: zelfgebakken taart waar je je verstand bij verliest, een barbecue in de tuin van de immer gastvrije Elke Pünjer, en uiteraard liters bier. Zoals het Duitse gezegde luidt: “Eine Bratwurst muss schwimmen” — al dan niet in hop en gerstenat.
En alsof het allemaal nog niet vernederend genoeg was voor onze oosterburen, kroonde Olav zich tot individueel winnaar. Daarmee mag hij zich een jaar lang, volledig tegen de geest van Versailles in, uitroepen tot Keizer van Duitsland én Koning van Pruisen. Verwacht wordt dat hij ons daar – heel bescheiden – de komende twaalf maanden álleen bij elke gelegenheid aan zal herinneren.
Nederland-Duitsland: nooit eerder was een interland zó bloedserieus onbelangrijk.